ปากเสีย....

อุ่นไอไม่นานต้องซานซม

สวรรค์ล่มคมฆาตต้องบาศก์บ่วง

ไพร่หมองต้องโทษว่าจาบจ้วง

ทนเก็บเจ็บทรวงในบ่วงบาศฯ


ต้องระเหเร่ร่อน ไปนอนคุก

เคล้าคลุกแค้นคับกับอมาตย์

คิดเคืองเบื้องบนจนประสาท

ต้องลำค็ญเป็นทาสเบื้องบาทใคร

หรือเพราะเราปากพร่อยถ่อยสถุล

เป็นไพร่ไร้สกุลจึงหมองไหม้

ชาติหน้าถ้าเกิดร่วมแดนไทย

อย่าได้เกิดเป็นไพร่ใกล้เวียงวังฯ

รู้มากปากเน่าหมิ่นเจ้านาย

สุดท้ายได้อยู่ยงในกรงขัง

ถูกมอมเมาก็หลงจนเซซัง

 เป็นเหยื่อกระทั่งถูกขังลืม

- ไผ่ พันลำ-