คนจนคนเมิน
ชีวิตไพร่ ไร้ค่า ฟ้าเมิน
ส่วนเกินรากหญ้าค่าด้อย
หากสิ้นดินหญ้าป่าดอย
ฟ้าฤาจะคอยใครชูฯ
ดาวสูงสุดสอยลอยลับ
ฟ้าสูงสุดนับคณารู้
รากหญ้าพึ่งดินกินอยู่
มวลไพร่หมายคู่เคียงดิน
-ไผ่ พันลำ-
ไปเถิดที่รักอย่าชักช้า
หนทางข้างหน้าสดใส
ไปอยู่คู่ควรวางใจ
ไม่น้อยหน้าใครในสังคม
ถึงรักหักใจไม่คิด
ฟ้าลิขิตให้นางทางสุขสม
บุญพี่น้อยด้วยค่าชะดาตรม
ขอข่มเพื่อน้องยาสาแก่ใจ.........
-ไผ่ พันลำ-
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น